Bieszczady 1971

Dzień pierwszy:   Łowicz – Rawa Maz. – Radom – Ostrowiec Św. – Dwikozy –    255km.

Wielokrotnie wcześniej i później tę trasę pokonywałem w obie strony. Start następował około piątej rano , dojeżdżałem na miejsce trochę przed zmierzchem, lub trochę po zmierzchu, a więc jazda trwała około szesnastu, siedemnastu godzin. Żywiłem się po sklepach bułkami i piłem oranżadę. W okolicy Iłży było miejsce, gdzie robiłem sobie konkretniejszy posiłek (bułki plus konserwa) i trochę dłuższy odpoczynek – godzina „z zegarkiem w ręku”. Wieczorem dojechałem do Dwikóz, zakwaterowałem się u kolegi (przyjaciel do dnia dzisiejszego) i następnego dnia jak najbardziej bierny wypoczynek, może była jakaś kąpiel w pobliskim jeziorku.

Dzień trzeci: 

Wypad z kolegami (chyba w trzy rowery) do Opatowa i z powrotem do jeszcze innego kolegi, który tam gdzieś praktykę wakacyjną odbywał – 73 km


Dzień czwarty:    Dwikozy – Sandomierz – Kraków – 176 km

 Dość przyjemna jazda znaną nadwiślańską trasą. Dziś jest to ruchliwa trasa  DK79. Wtedy realia były przyjaźniejsze dla rowerzysty. Przejechałem szybko i sprawnie – w Krakowie byłem po południu. Po drodze, w okolicy Słupii musiałem zmieniać oponę na przednim kole, która nie wytrzymała czasu oraz przebiegu i pękła ze starości ( po dwóch latach) gdzieś między bieżnikiem a obręczą. Na szczęście w pobliskim GS-ie mieli rozmiar 28×1,3/4.
W Krakowie akurat moja siostra miała praktykę jako opiekunka na koloniach w którejś ze szkół na Dębnikach, więc tam zostawiłem rower, a nocowałem w schronisku młodzieżowym na Oleandrach. Był to mój pierwszy pobyt w Krakowie. Spędziłem tam dwa piękne dni. Zwiedziłem Wawel, Muzeum Narodowe, Ogród botaniczny, poszwędałem się po Rynku i Starym Mieście. W późniejszych latach wróciłem tam, aby studiować na AGH i pływać kajakiem w Bystrzu. Do dzisiaj mam w Krakowie wielu przyjaciół i chętnie wracam tam od czasu do czasu, aby pooddychać atmosferą z dawnych lat.

Dzień siódmy:   Kraków – Wieliczka – Bochnia – Rzeszów – Łańcut – 182 km 

Wyjeżdżam z Krakowa i zaraz po starcie ruszam „gwałtownie” po zmianie świateł na skrzyżowaniu – i przykra niespodzianka. Rower jak się to popularnie mówi „przepuścił”. Będzie problem, bo mam świadomość, że zjawisko to będzie się nasilać. Wymaga to wymiany wałków ø 6,2 mm w tylnej piaście, ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałem.
Na razie jadę. Bez szarpania , płynnie, ale dość szybko i sprawnie. Na zjeździe w dół do Bochni spotkałem dwie bratnie dusze. Jeden na rowerze, drugi na motorowerze jechali do Jasła – nie pamiętam nawet skąd. Do Pilzna (68 km) jechaliśmy razem.
Przed wieczorem, gdy byłem już blisko Łańcuta problemy z moim rowerem powiększyły się. Trasa jak na złość jest tam intensywnie pofałdowana. Musiałem zjeżdżając z górki rozpędzać się maksymalnie, żeby na górkę wjeżdżać siłą rozpędu i płynnego, niezbyt silnego pedałowania. Dojechałem. Nocleg w jakimś schronisku młodzieżowym, dość tani i co dobrze pamiętam – z prysznicem, co nie było wtedy oczywistą oczywistością.

Dzień ósmy:    Łańcut – Dynów – Sanok – Lesko – 101km.

 Dzień zaczynam od zwiedzania znanego pałacu Lubomirskich i Potockich. Przepiękny! Dość szczególnie wryły mi się w pamięć unikalne parkiety. Wiele lat później miałem okazję zwiedzać w Bawarii znany zamek Neuschwainstein. Przepiękna architektura i niesamowite położenie. Natomiast parkiet w sali balowej to po prostu zwykła klepka o sporych rozmiarach ułożona w normalną „jodełkę”. Przy parkietach z Łańcuta to jakaś piąta liga, jeśli nie gorzej. Uczucie dumy narodowej opuściło mnie zdecydowanie, gdy zobaczyłem tam piękne miedziane wodociągi i kanalizację, podczas gdy w Łańcucie były w każdej sypialni nocniki, chociaż do wojny był on regularnie zamieszkany przez Potockich. Wracajmy jednak do roweru . Wyruszyłem koło południa wiedząc, że muszę jak najszybciej znaleźć jakiegoś mechanika, który mi rower naprawi, bo jazda była coraz trudniejsza, a zbliżały się Bieszczady. Znalazł się taki mechanik gdzieś na wsi niedaleko. Nie bardzo chciał ze mną gadać, bo – cytuję : ” miesiąc temu też był tu taki jeden i nie zapłacił bo nie miał pieniędzy, legitymację tylko zostawił, a pieniędzy do dzisiaj nie przysłał”. Pokazałem panu jakieś dwadzieścia złotych i mamrocząc jeszcze pod nosem zabrał się za robotę. Później już zawsze sam sobie to robiłem.
W sumie jazdę rozpocząłem tego dnia późno i w ostatnich promieniach słońca dotarłem do Leska. I tu niemiła niespodzianka – w schronisku młodzieżowym niezbyt miła pani powiedziała mi, że nie mają już miejsca i wywaliła mnie na zbity pysk. Nie miałem innego pomysłu jak nocleg pod gołym niebem. Wyjechałem za miasto, dojechałem do pobliskiego lasu, porozglądałem się, czy nikt mnie nie widzi – i do lasu! Miałem ze sobą dwa koce, włożyłem plecak pod głowę – i obudziłem się rano. Wcześniej dla bezpieczeństwa wyciąłem sobie kawałek solidnego kija z leszczyny, bo strasznie po okolicy psy hałasowały i obawiałem się ich wizyty.
Dziś, po wielu, wielu latach myślę, że mogły to być odgłosy saren, ale wtedy nie wiedziałem jeszcze że one potrafią tak szczekać.

Dzień dziewiąty:    Lesko – Baligród – Cisna – Ustrzyki Górne – Lutowiska – 91 km.

 Jestem więc w Bieszczadach! Nieznanych, tajemniczych , owianych legendą. Dojechałem sam, rowerem. Mało tego – byłem po raz pierwszy w życiu w jakichkolwiek górach .Czułem się prawie jak jeden ze zdobywców dzikiego zachodu!
Niedaleko za Baligrodem wioska Jabłonki i pomnik upamiętniający miejsce śmierci gen. Świerczewskiego. To były inne czasy i nie był to wówczas „zdrajca, komuch i sprzedawczyk”, tylko bohater narodowy i „człowiek, który się kulom nie kłaniał”. W dzieciństwie należałem do drużyny harcerskiej jego imienia i to miejsce miało dla mnie charakter symboliczny. Przed Cisną kończą się żarty i zaczynają się podjazdy. Po raz pierwszy i ostatni na tym wyjeździe jestem zmuszony przez góry do kapitulacji. Musiałem zejść na chwilę z roweru, odpocząć trochę, chyba nawet poprowadziłem rower przez jakiś krótki odcinek drogi. Za to niebawem zaczął się zjazd! Pierwszy raz w życiu zjeżdżam serpentyną. Wspaniała prędkość i wiatr we włosach. Doganiam jakąś czarną „Wołgę” ( taki samochód). Najbliższy zakręt omal nie zakończył się tragicznie. Milimetry brakowały mi do piaszczystego pobocza,a solidna przepaść po prawej stronie już na mnie czekała. Na prostej hamuję i pozwalam się oddalić „Wołdze”. Uff!!!
Na jednym z następnych zjazdów (Przełęcz Wyżniańska) znowu gorąco. Zjeżdżałem dość szybko po prostej. Z naprzeciwka jechał samochód. Podmuch wiatru chciał mi zerwać z głowy czapkę, więc odruchowo złapałem ją ręką. Ruch był energiczny, więc straciłem trochę równowagę i zachwiało mną. Znowu odruch – hamowanie. Niestety,  zbyt silne. Zablokowało się tylne koło, dźwignia wychodząca z tylnej piasty i umożliwiająca hamowanie „kontrą” odgięła dolną rurę widełek , na szczęście zablokowała się na innej z rurek i na takim zablokowanym kole zatrzymałem się kawałek dalej. Na szczęście nie upadłem, bo przy tej szybkości nie byłoby to sympatyczne. Chyba z pół godziny prostowałem później w przydrożnym rowie pogięte widełki za pomocą kamienia. Wczesnym popołudniem dojechałem do Ustrzyk Górnych. Byłem trochę rozczarowany. Spodziewałem się kilku domów więcej.
Pod wieczór dojechałem do Lutowisk. Nawet nie próbowałem szukać noclegu. Metodę z poprzedniej nocy zastosowałem „z marszu”. W nocy obudziło mnie światło księżyca – była akurat pełnia. Nie wiem do jakiego stopnia to jest obiektywne, ale do dzisiaj utrzymuję, że tak rozgwieżdżonego nieba już więcej nie widziałem.

Dzień dziesiąty:    Lutowiska – Ustrzyki Dolne – Zapora w Solinie – Sanok – 76 km.

 Dzień spokojny, bez pospiechu. Jadę do Soliny. Chcę obejrzeć zaporę (wtedy miała z 10 lat), miałem się też ewentualnie spotkać z kolegami, którzy podobno mieli tam być pod namiotem. Zapora oglądana przy pięknej pogodzie prezentuje się okazale. Kolegów nie znalazłem. Jadę do Sanoka. Nocleg w schronisku młodzieżowym. Wieczorem wyszedłem sobie do kawiarni na piwo. Spotkałem starszego pana, który opowiadał mi jak to przed wojną do Lwowa rowerem jeździł. Postawił mi drugie piwo!

Dzień jedenasty:  Sanok – Brzozów – Lutcza – Rzeszów – 77 km. 

Epizod Bieszczadzki zakończony ostatecznie i nieodwołalnie. Trzeba się pchać dalej. Niestety,  następuje załamanie pogody. Rano jeszcze tylko chmury, trochę później już deszcz. Kupiłem w kiosku gazetę – prognozy zdecydowanie pesymistyczne. Wraz z załamaniem pogody przyszło lekkie załamanie psychiczne. Chyba zaczęła też doskwierać „samotność wśród ludzi”. Decyzja była szybka : W Rzeszowie wsiadłem w pociąg i raniutko obudziłem się w Łodzi, a stamtąd już tylko 55 km rowerkiem i byłem w domu !!!

Oto mapka głównej trasy:

https://ridewithgps.com/routes/41931010

*Powyższy tekst powstał w 2008 roku. Teraz tylko trochę przeredagowany.